Weblog Eline Kuijper, Chinees Nieuwjaar 2018

Chinees Nieuw Jaar

16 Feb 2018

Bij ons is het al een tijdje 2018, maar in Azië begint 2018 nu pas. Nieuwjaar, een feest om samen te vieren. Ook in China wordt dit uitgebreid gevierd, misschien nog uitgebreider dan bij ons hier in Nederland.

Een moment waarop alle familieleden over heel China samenkomen, om dit knallend feest te vieren. Een moment waarop de families een echte band samen krijgen. Een moment dat ik al 21 jaar moet missen met mijn familie in China. Het besef komt pas nu ik ouder ben en steeds meer over dingen na ga denken. Iedereen komt samen, behalve ik. Hun verloren dochter, die zij jaren hebben moet missen, missen ze nu nog wanneer iedereen samen is.

Ik zie allemaal leuke foto’s voorbijkomen en mijn hart breekt dan van binnen. Hier had ik bij willen zijn, hier had ik bij horen zijn! Een moment dat het voelt alsof ze niet eens aan mij denken, alsof ze mij niet eens missen en alsof hun leven door gaat en dat van mij even blijft stilstaan. Stilstaand en terugdenkend aan zoveel momenten die ik met ze heb moeten missen. Een moment dat mijn hart in duizenden stukjes breekt, omdat ik nooit dit speciale feest met mijn familie heb kunnen meemaken.

Het maakt mij zelfs boos. Iedereen wordt herenigd met elkaar, behalve ik. Ik weet dat het moeilijk is, omdat ik hier mijn leven heb, maar toch, het voelt alsof ze mij zijn vergeten. Geen berichtje met Happy New Year, maar wel verschillende foto’s met hoe gezellig ze het samen hebben.

“Het gevoel alsof ik er nooit helemaal bij zou horen”

Er gaat van alles door mijn hoofd. Waarom moet ik als eerst altijd contact zoeken? Waarom ben ik degene die hun Happy New Year moet wensen? Wanneer het hier in Nederland Nieuw Jaar is, krijg ik ook geen berichtje van ze. Ja het verschilt misschien met de cultuur, maar ik doe de moeite om meer over de Chinese cultuur te leren en soms vraag ik mij af of dit wel wederzijds is. Ze hebben dat tenminste nog niet laten zien.

En nu voel ik me schuldig, schuldig dat ik zo negatief denk. Schuldig dat ik ondankbaar overkom. Want ik mag al blij zijn dat ik weet wie ze zijn, dat ik ze gevonden heb. Toch kan, ondanks dat ik herenigd ben met mijn familie, het voelen alsof we nog steeds vreemden voor elkaar zijn. Dat cultuurverschillen en communicatieproblemen ons in de weg staan. Het gevoel alsof ik er nooit helemaal bij zou horen.

Het is een moment van een lach en een traan, maar vooral een moment van eenzaamheid. Eenzaamheid dat ik dit al jaren moet missen met hun, eenzaamheid dat ik mij vergeten voel en eenzaamheid of ze wel aan mij denken. Een traan omdat ik ze mis en een lach omdat ik ze ken.

kijk ook op Eline haar weblog: 

https://elineadoptie.wordpress.com/2018/02/16/chinees-nieuw-jaar/